Op deze pagina kun je verzonden mailings teruglezen, zodat je weet waar je aan begint voor je je inschrijft op de mailinglist.
Om je in te schrijven op de mailinglist, of je inschrijving aan te passen, kun je hier klikken.
Tussen Atlas en Sahara
Twee uur geleden zijn we uit Tazenakht vertrokken, en we hebben met moeite 22 km afgelegd. Mijn rechterwang staat hol, de linker bol, en mijn lippen voelen zoals ik me ze bij kamelen voorstel: ze flapperen alle kanten op. Het waait! En hard, en schuin tegen. Ik kruip in Roberts luwte, en vestig later een nieuw persoonlijk gehurkt ver-plassen-record: meer dan twee meter!
We hebben een deadline: 24 november moeten we Mauretanie in zijn, omdat anders ons visum verloopt. Daarom ploeteren we door, tegen de wind in. We fietsen over een vlakte, met scherpe, donkere kammetjes aan de horizon. Van rechts komt er langzaam een dichterbij. Gewoonlijk zie ik zoiets met vrees aan, nu met hoop: misschien zijn er wel haarspeldbochten naar links!
De bergen liggen achter ons. In Khenifra, de laatste plaats van formaat voor we de Atlas ingingen, kochten we met kriebels in onze buik 18 kg eten: genoeg voor 8 dagen. We hoopten het in 5 te doen, maar de onverharde wegen die we op de kaart uitgekozen hadden, zouden het ons wel eens erg moeilijk kunnen maken, en liever teveel kilos in de tassen dan honger in de benen, zo dachten wij. En zo kwamen we zwaarbeladen aan bij de afslag. Asfalt tot het dorp, als verwacht. Waar precies het dorp ophield, was zoals vaak onduidelijk, maar het asfalt bleef goed. Het zag er verdacht nieuw uit. Nieuwer dan de kaart? Gespannen tuurden we de weg zo ver mogelijk af, en met gemengde gevoelens constateerden we dat de steenslagweg verleden tijd was. Onze fietsen waren er blij om, en wij waren blij voor de fietsen en voor al onze lichaamsdelen die niet zo van gehobbel houden. Maar een stuk minder avontuurlijk was het natuurlijk wel, en we voelden ons lichtelijk belachelijk met onze gigantische voorraden.
De lucht betrok, de eerste spatjes vielen. Het onweer boven de pieken zorgde voor spectaculaire beelden, we witsten niet waar we kijken moesten. Tot er ook boven ons hoofd een hoosbui losbrak. Onder een veel te mager boompje zochten we beschutting, werden binnengeroepen door de buurman van die boom, en bleven er uiteindelijk slapen. Leuke avond, en heerlijk eten, maar wel na zonsondergang: de ramadan was nog niet voorbij.
Er bleken toch nog 50 onverharde kilometers in onze oversteek te zitten, ook over de pas van 2700 meter. Toch was de slechte weg niet het grootste probleem, dat waren de kinderen. "Donnez-moi un stylo!", riepen ze agressief, in bijna elk dorp waar we doorheen reden. Of een "bonbon", of "quelque chose", en eentje wilde gewoon een fiets. Tuurlijk, waarom niet. We groetten de groepen kinderen die langs de weg stonden steeds vriendelijk en probeerden ondertussen zo hard mogelijk voorbij te fietsen, maar ze bleven roepen. Zolang het daarbij bleef konden we het hebben, maar een aantal trokken steeds aan onze sturen en tassen als we heuvelop en dus langzaam reden, en we hebben menig kinderhandje hardhandig los moeten rukken. Een probeerde uit een dichtgeritst vak mijn wc-papier te stelen, maar liet het verschrikt vallen toen ik achter hem aan begon te rennen. Twee keer kregen we stenen achter ons aan omdat we niet stopten, één keer werd de hond op ons afgestuurd. Voornamelijk uit verveling denken we, want de volwassenen waren steeds aardig.
En nu? kilometers maken over de grote weg (er is geen andere) langs de kust. Ons woestijnavontuur waar we al een paar weken over aan het nadenken en voor aanhet plannen zijn, wordt waarschijnlijk ook wat minder spannend: minstens 2/3 van de bijna 500 km van de Mauretaanse grens tot Nouakchott, de hoofdstad, is nu geasfalteerd...
Over drie grensovergangen zitten we in Gambia, en daar is ons volgende poste restante adres. Niet in Nouakchott, dat schijnt nogal onbetrouwbaar te zijn, en niet in Dakar, daar sturen ze de post al na drie dagen terug. Mensen die ons blij willen maken kunnen het beste tussen 20 en 25 november een brief sturen naar:
SIRRE, Robert of KORF, Wiesje
Poste restante
General Post Office
Banjul
GAMBIA
Vermeld duidelijk een afzender, en wil je echt zeker zijn van dat we ooit te lezen krijgen wat je schrijft, bewaar dan een kopie.
Tot over een paar weken!
Robert en Wiesje
We rijden op een Santos
Onze landkaarten kochten wij bij Landschap, Eindhoven
www.cyclingsouth.nl wordt gehost door Vevida
Deze drie bedrijven steunen onze reis, we zijn ze dankbaar!
Robert Sirre en Wiesje Korf fietsen in 15 maanden van Eindhoven naar Afrika. Met deze reis zamelen ze geld in voor een school in Masaka, Uganda. Help mee, en maak een bedrag over op gironr. 252525 t.n.v. Terre des Hommes o.v.v. Cycling South. Zie voor meer informatie www.cyclingsouth.nl/helpmee
Je krijgt deze nieuwsbrief omdat je ingeschreven staat op de mailinglist van cyclingsouth.nl. Wil je hem niet meer ontvangen, of heb je deze nieuwsbrief van iemand anders doorgestuurd gekregen en wil je juist wel op de lijst staan, ga dan naar www.cyclingsouth.nl/contact/mailinglist/ en pas je gegevens aan.